Waar gaan we naar toe, waar komen we vandaan. Zijn we in de architectuur de afgelopen jaren niet iets verloren? Recent was er in de Stentor een artikel over de sloop van een villa in de parkenbuurt. Volgens mij een prima voorbeeld van de ontwikkeling van de afgelopen tien tot twintig jaar. Voor mij is er duidelijk verschil tussen de nieuwe versie van de villa en de oude. Zijn we iets verloren onderweg?

Met veel genoegen kijk ik naar architectuur met een bijzondere uitstraling. Oud en nieuw.  Ik kan genieten van gebouwen zoals hieronder in Lion-sur-Mer, St.Petersburg (VS) of in Arnhem.

Dit zijn natuurlijk oude voorbeelden. Ze spreken echter. Teruggrijpen op vroeger kan natuurlijk nu niet meer. Zoals de Esthetisch Nederlands op twitter probeert te bereiken. Echter architectuur lijkt tegenwoordig zo weinig meer te spreken. Is architectuur tegenwoordig niet meer dan het bouwen van dozen? Als het kan dan stapelen we ze. De tijd waarin we leven dicteert het. Economisch gedreven op rendement. Misschien ben ik te cynisch. Er zijn gelukkig uitzonderingen die de regel bevestigen. Zoals het nieuwe ontwerp van de Lakenhal in Leiden van het Rotterdamse bureau Happel Cornelisse Verhoeven Architecten (HCVA) en het Londense bureau Julian Harrap.

Toch zijn er helaas vele voorbeelden van gestapelde dozen. Kijk maar eens naar het Aventus bij het Station in Zutphen. Is dit de plek waar we onze kinderen willen opleiden? Of het nieuwe nhow hotel naast de RAI in Amsterdam. Niet toevallig een zusje van De Rotterdam. Beide van de befaamde Rem Koolhaas. Leuk als sculptuur, lelijk als gebouw. In een concept kan je niet wonen, niet leven. Ieder zijn mening en velen vinden het geweldig. Ik herken er niet zoveel in. Grof en groot. Ik mis het detail. Dat je ook een groot gebouw mooi kan maken laat ik hierboven zien. Het is ook maar een idee dat we op deze manier moeten leven. Zoals Ton Verstegen beschrijft, was Rem Koolhaas met Delirious New York al begeesterd door de wolkenkrabber. Kunnen we ook de vraag stellen of we zo wel willen leven? Met de aandacht voor biodiversiteit in stad en land? Naast detail mis ik groen. Nu hebben we nu natuurlijk de hoogbouw met bomen. De Bosco Verticale in Milaan en Utrecht. De vraag is of dit de sociale kwaliteit heeft die we moeten nastreven. Ook platform31 stelt die vraag. Moet het altijd groter en meer? Is dit het antwoord dat we moeten geven? In een andere blog benoem ik al het rapport “Grenzen aan de Groei” .

Veel vragen, In mijn architectuur probeer ik hierop een antwoord te geven, waarbij ik altijd zal blijven zoeken naar de mogelijkheden om een humane omgeving te creëren waar we met plezier kunnen leven.